Ik vind korte verhalen schrijven leuk. In een paar pagina’s kun je een compleet nieuwe wereld bedenken, een spannend plot schrijven en interessante personage(s) neerzetten. Dat kan. Als je het kunt.

Een kort verhaal schrijven is moeilijker dan een boek. Het vergt meer van je schrijfkwaliteiten, omdat je veel moet vertellen in weinig woorden. Het is een kunst.
Mijn grote voorbeelden zijn Stephen King, Roald Dahl en om op Nederlandse bodem te blijven Thomas Olde Heuvelt, Anaid Haen en Django Mathijssen. Ik smul van de verhalen die zij op papier zetten en kan alleen maar dromen om ooit zo goed te worden als zij.

Vandaag heb ik weer een kort verhaal afgerond. Het fijne van schrijfwedstrijden is een deadline. Ik kan niet eindeloos door blijven gaan met herschrijven, want eens moet het stoppen, moeten mijn proeflezers de tijd krijgen om het te lezen en te reageren en ik weer tijd krijgen om het te herschrijven. Vaak stuur ik het op de dag van de deadline in, ik ben een echte deadline-knuffelaar.
Maar voor mijn gevoel is het nooit af. Het kan altijd beter. Wanneer stop je? En dat brengt mij weer bij een ander dilemma; de afronding. Van alle verhalen, lang of kort, vind ik de afronding het moeilijkste onderdeel. Hoe sluit je goed af? Met een knal? Met een boodschap? Of allebei? Ik blijf herschrijven tot ik geen tijd meer heb. Maar toch blijf ik mij afvragen of het goed genoeg is.

Misschien maakt dat het verschil tussen een ervaren schrijver en een beginnende schrijver; weten wanneer je moet stoppen, tevreden achterover leunen en op de knop verzenden drukken, zonder een knoop in je maag.

Het blijft moeilijk, afronden. Ook nu weer.
Maar als je niets eindigt kun je ook niets nieuws beginnen.