Eindelijk, het is zover. De Orde van de poortwachters heeft een uitgever gevonden! En wat ben ik gelukkig dat juist deze uitgeverij dit boek wil uitgeven.
Ik heb serieus een traantje gelaten.

Natuurlijk kan ik er nog niets over zeggen, maar na twee jaar hard werken is mijn boek klaar voor het redactie-mes. Kom maar op.
Voor een flapuit zoals ik, is het heel moeilijk om niets tegen mijn omgeving te zeggen. Het liefste wil ik het van de daken schreeuwen. Maar soms is het ook wel leuk om een geheimpje te hebben, in mijzelf gniffelend in een gesprek zitten. Al iets wetend wat de rest nog niet weet.

Te gek! Ik zet een volgende stap in mijn schrijf carrière. Een heel klein stemmetje, diep van binnen, probeert me angst aan te jagen, door me te laten geloven dat ik niet kan schrijven, dat wat ik geschreven heb ronduit slecht is of me laat twijfelen aan de kwaliteit en het plot van het boek. Maar dan zijn er mijn karakters om me te overtuigen dat het niet zo is. Dit boek komt er. Het verhaal is goed, moet nog flink worden bijgeschaafd, dat wel, maat als het af is zal het staan als een huis.

Ik ben druk bezig met de marketing, het optimaliseren van mijn website, het ontwikkelen van het promotiemateriaal en netwerken. Alles draait om netwerken. De komende maanden heb ik het privé en zakelijk zo druk dat ik geen tijd heb om zenuwachtig te worden voor wat er komen gaat. Ik race naar het moment waarop ik eindelijk dat bericht op facebook kan plaatsen, het bericht dat ik al zo lang wilde delen: champaign please!
Mijn boek is eindelijk thuis.