Vorige week was ik in Rome voor mijn werk. Ik was euforisch toen ik in januari hoorde dat ik daar heen mocht. Weet je waarom?
Omdat mijn derde boek in De Orde van de Poortwachters daar begint. Ik kon eindelijk research doen voor mijn boek.
Ik heb een half uur bij de Boog van Constantijn gestaan, tientallen foto’s gemaakt en rondgelopen, de geur opgesnoven en geluisterd naar de geluiden.
Maar er was meer. Rome is zo’n oude stad met een inspirerende geschiedenis. Direct borrelden verhalen en ideeën in mijn hoofd en moest ik soms mijn ratelende brein tot orde roepen om niet vergeten te genieten. En dan de mysteries. De Illuminati, Vaticaanstad, het oude Rome, het Colosseum … uren kan ik doorgaan over de plaatsen die zoveel verhalen bevatten.

Het is ook verbazingwekkend dat die grootsheid die nu nog her en der terug is te zien, begon met een idee. De stichters van Rome geloofden ergens in en dat geloof groeide uit tot het grootste Rijk in de geschiedenis.

Alle succesvolle boeken begonnen ook met een idee. Een krabbel op een servetje, een fluistering ‘wat als …’, alles begint met die ene vonk, die ene gedachte die alle radars in werking zetten en uitgroeien tot een verhaal met een kop en een staart, een spanningsboog en intrigerende personages die gaandeweg uitgroeien tot levensechte mensen waar je als schrijver een binding mee krijgt.

Maar het gaat niet zo makkelijk als het klinkt. De stichters van Rome hebben de volle omvang van hun succes, idee nooit gezien. Ze hebben nooit kunnen ervaren wat hun harde werk heeft opgeleverd. Vincent van Gogh net zo min.
Om iets te bereiken moet je hard werken, moet je tegenslagen overwinnen en moet je vallen en weer opstaan. De weg is vol hobbels en soms moet je even rusten, een pas op de plaats nemen, om weer verder te kunnen gaan. Maar zolang je stijgt, gaat het goed, ben je op de goede weg. En hard werken wordt beloond.

Ik laat mijn personages ook hard werken, niets is voor niets. En de weg naar succes, dat is wat je sterker maakt, dat is wat succes zo’n heerlijke ervaring maakt. Als je zoveel uren en energie in iets hebt gestoken, als je offers hebt gebracht om je doel te bereiken, als je veel van jezelf hebt moeten geven om er te komen, pas dan smaakt succes zoals het moet smaken. Heerlijk.

Uiteindelijk is het oude Rome ten val gebracht. Het kwam door hoogmoed, het idee dat ze onaantastbaar waren, onoverwinnelijk. Als de top bereikt is, stopt het harde werken niet. Het kost net zo hard werken om aan de top te blijven, dan er te komen. Misschien is het zelfs wel moeilijker. Want hoe kun je aan die hoge verwachtingen voldoen? Kun je jezelf evenaren of zelfs overstijgen?

Ik sta halverwege de trap. Als ik achterom kijk zie ik dat ik al heel veel werk heb verricht. Als ik omhoog kijk, zie ik dat er nog veel gedaan moet worden. Het geeft niet, uitdagingen zijn er om aan te pakken. Ik begin steeds meer te beseffen dat het pad belangrijker is dan het werkelijke succes. Ik denk dat ik deze weg nooit van mijn leven zal vergeten en ik vraag mij af of er nog een ander pad komt waarin ik zoveel over mij zelf leer kennen, mijzelf tegenkom.
Ik stroop mijn mouwen op, haal een paar keer diep adem en begin weer aan mijn klim. Ik wil die top bereiken. Ik wil voelen hoe succes smaakt. En die drijfveer heb ik nodig om verder te gaan. Ik geef niet op, succes is wat ik ervan maak.