September loopt over van de activiteiten. Zowel in privésfeer, als op het werk of in de boekenwereld is het een maand die gonst van de activiteiten.
Er is Literatour, er zijn events, verschillende cursussen, workshops en opleidingen beginnen weer en de meetings en afspraken vliegen om mijn oren, te weinig plek in mijn agenda om alles bij te kunnen houden.
Het lijkt alsof na twee maanden adem inhouden alles in een keer wordt uitgeblazen over een paar weken tijd.

Mijn verjaardag op 11 september, sinds de gebeurtenis met de Twin Towers ligt er een donkere schaduw over deze dag, schiet er altijd bij in. Ik krijg het gewoon niet ingepland. Niet dat ik dat erg vind, want alleen als kind zijn verjaardagen leuk om te vieren. Nu zal ik het ook weer niet vieren. Ik moet voor mijn werk naar een congres in het buitenland en ben zelfs niet thuis om de kadootjes en handgemaakte knutsels in ontvangst te nemen. Damn.

Op boekengebied gebeurt er ook veel. Augustus was gevuld met lezen en het schrijven van mijn Harland Awards verhaal, en tjonge, dit werd me een bevalling zeg, september staat in teken van de manuscripten. Ik heb meegedaan aan de YA wedstrijd van uitgeverij Q, dus het wordt zeker spannend. Poortwachters is weer eens herschreven (het is zo gaaf geworden dat ik tijdens verschillende herschrijfrondes vergat te corrigeren en gewoon doorlas) en ik moet deel twee nu echt weer eens onder handen gaan nemen. Er zit schot in de zaak, maar daarover later meer, want ook dat wordt een verhaal apart.
Ik ga ook twee workshops geven aan leerlingen van middelbare scholen in Tilburg en heb net een giga-opdracht binnen gehaald voor mijn eigen bedrijf. Soms komt succes met bakken tegelijk, maar je hoort mij niet klagen.

Tot en met december is mijn agenda goed gevuld. Het loopt op alle fronten. Het voelt heerlijk om weer met mijn boeken en verhalen bezig te zijn die mij zoveel energie geven. Toch sluimert op de achtergrond nog steeds het verdriet om het verlies van mijn schoonmoeder. Ik mis haar op alle fronten, ik mis zelfs haar afkeurende blik als ik enthousiast vertelde wat er allemaal aan ging komen. Zij zag vaak genoeg in dat het weer een gevecht ging worden om alle ballen hoog te houden en maakte zich dan terecht zorgen mijn gezin dat mij weer moest delen met mijn passie. Maar toch was ze altijd trots, hielp me als het nodig was om die ballen hoog te houden en was samen met mijn moeder de rots in de branding voor mij en mijn gezin (dank je, mam, dat je er voor me bent nu ik je nodig heb ❤ )

Ik slik een traan weg. Ze mogen vloeien. Emoties moeten er zijn en ik wil ze voelen, want naast het verdriet is er de liefde, de herinnering die me verwarmd. In mijn verhalen en boeken zijn deze emoties verweven met het plot. Ik zou niet zonder ze kunnen en ook niet willen schrijven. Mijn gevoelens en die van mijn omgeving zijn belangrijk voor mij en het is dan ook met gevoel waarop ik keuzes maak. Het verlies van mijn schoonmoeder heeft me doen beseffen dat het belangrijk is om alles uit het leven te halen wat erin zit. Dat je je moet omringen met mensen die je energie geven, die je vooruit duwen in plaats van tegenhouden. Alleen op de manier kan ik gelukkig zijn. Alleen op die manier kom ik daar waar ik wil komen. Samen is zo belangrijk. Want samen creeert een energie, een boek, een verhaal, dat je nooit alleen kunt maken. Dus een nieuw motto is geboren: geniet en doe samen.
Dikke kus.