Vlinder in kant, mijn NA fantasy verhaal is af. Ik leg de laatste hand aan de redactie naar aanleiding van de opmerkingen van mijn proeflezers. Het is bijna een jaar geleden dat ik dit commentaar terugkreeg en het duurt waarschijnlijk nog een jaar voordat het boek wordt gepubliceerd. Ik wil het verhaal zo graag delen met mijn lezers. Maar dat zou verwarring veroorzaken, aangezien ik nog bezig ben met een poortwachters serie.

Vlinder in kant is geschreven vanuit twee perspectieven. Dat is lastig. Tijdens screenwriting workshops heb ik geleerd dat verhalen een bepaald raamwerk moeten hebben. Zoals je een muur metselt op een bepaalde manier, zo moet je ook een verhaal of boek bouwen. Metsel je maar raak, dan valt je muur uiteindelijk om. Je snapt vanzelf wat er met een verhaal gebeurt als de fundering niet goed is.

Hoe ziet die structuur er dan eigenlijk uit? In de eerste tien procent zien we het ‘normale’ leven van de hoofdpersoon, dan gebeurt er iets waardoor dit leven of de situatie verandert en vervolgens probeert de hoofdpersoon angstvallig terug te keren naar dat ‘normale’ leven (trial and error fase de vijfenzestig procent van het verhaal) totdat er iets gebeurt (op vijfenzeventig procent) wat teruggaan onmogelijk maakt, waardoor de hoofdpersoon moet veranderen om de nieuwe situatie te kunnen accepteren. Tot slot mogen we even een kijkje nemen in de nieuwe situatie/ dat leven (de laatste tien procent). Als ik naar mijn boeken kijk, dan klopt deze structuur en ook in films en boeken zie je het vaker terug.

Als je vanuit twee perspectieven schrijft, moeten beide personages via dus ook bovenstaand raamwerk hun verhaal volgen. En dat is lastig. Want voor een personage is het al puzzelen en uitvogelen, laat staan voor twee. Het zijn twee verhalen die met elkaar verweven zijn, maar ieder ook een eigen verhaallijn hebben, waardoor je de personages beter leert kennen en je verhaal divers wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Maar ik had geen rekening gehouden met die structuur regel. Toch is het me uiteindelijk gelukt dit voor beide personages gelijk te krijgen, maar tjonge, dat was niet makkelijk.

Ik heb de rode draad, het primaire verhaal, als uitgangspunt genomen en die volgens het raamwerk uitgewerkt. Verbazingwekkend makkelijk kwamen er voor ieder personages ontwikkelingen die de structuur volgden die in verhaal pasten. Toeval? Ik denk het niet. Als je de rode draad als uitgangspunt neemt en zorgt dat deze de juiste structuur heeft, kun je eenvoudig makkelijk de verhalen van je personages hiermee verweven, zonder dat het onnatuurlijk aanvoelt. Ik hoop het, over een jaar of meer horen we het of het gelukt is.

Ik sleutel veel aan mijn verhalen, het is het perfectionisme dat me vaak in de weg zit. Mijn ervaring is dat je verhalen niet te lang moet laten liggen. Als schrijver groei je en die verhalen op plank groeien niet mee. Ik ondervind dat nu met een verhaal voor een bundel. Lang geleden geschreven, maar het is zwoegen om er een goed verhaal van te maken met de kwaliteitseisen die ik nu als schrijver heb. Als je eerder geschreven verhalen later wil publiceren, dan zal je ze grondig moeten herschrijven. En voor mij is dat het moeilijkste wat er is: herschrijven. Ik heb het gemerkt met Poortwachters II. Ik kan alleen maar hopen dat Vlinder in kant ditzelfde lot niet hoeft te ondergaan. Al met al, vind ik nu dat het goed in elkaar zit, maar wie weet hoe ik daar over een jaar weer over denk? Aan de structuur zal ik niets veranderen, maar ik kan niet beloven dat de tekst hetzelfde zal blijven. We zullen het zien.
Kijken jullie eigenlijk naar structuur in jullie verhalen of is het je weleens opgevallen tijdens het lezen?