In Brave New Love van Dutch Venture Publishing staat een verhaal van mijn hand: Sympathy for the devil. Het is een bijzonder verhaal met een diepere betekenis voor mij die ik, bijna een jaar na publicatie, graag wil toelichten.

Het verhaal is ontstaan toen mijn schoonmoeder op de intensive care kwam te liggen met een hersenbloeding. Daar, tussen al die apparatuur, mijn man die met hartverscheurend verdriet zijn moeders hand vasthield,  speelde de vraag op: hoe ver zou je gaan om iemand te redden waar je zielsveel van houdt? Zou jij je ziel verkopen? Dat is ook het thema van dit verhaal.

Maar er zit meer in dit verhaal. Het is ook een ode aan de twee grootste rockbands allertijden: The Rolling Stones en Queen. Nu Bohemian Rhapsody in de theaters draait wil k dit graag toelichten.

Allereerst Sympathy for the devil van The Rolling Stones, daar komt de titel van mijn verhaal vandaan. Ik luister het nummer regelmatig in de auto, tijdens lange ritten, en het nummer doet iets met me (niet alleen de heerlijke gitaarsolo, maar ook de gevoelens waarmee wordt gespeeld). Hoe kun je sympathie opbrengen voor zoveel geweld? Dat was de vraag die bij mij speelde. Ieder slecht persoon (waarom is daar in het Nederlands ook niet zo’n mooi woord voor als villain) heeft een verhaal, was ooit een kind en heeft ooit lief gehad. Het is niet zo dat door en door slechte personen geboren worden, ze worden gemaakt. Dat intrigeert. Want wat als je die sympathy kunt opwekken? Wat als de duivel een goed verhaal heeft en een reden heeft om zo te zijn? Mijn ouders hadden grote moeite met dit aspect van het verhaal, de katholieke leer geeft aan dat de duivel slecht is, punt. Geen mogelijkheid tot sympathy, hij vertegenwoordigt het ergste kwaad. Maar ik wil altijd graag geloven dat in ieder schurk goedheid schuilt en dat elk verhaal een reden heeft. Ik zoek graag die reden en probeer iedere villain (yeah) in mijn verhalen een eigen verhaal te geven.

Dan volgt Bohemian Rhapsody van Queen. Wat een heerlijk nummer. Ik kan nog steeds, na al die jaren, genieten van de verschillende fases, ritme en emoties in dit nummer. Dit is echt een kunstwerk.
Allereerst is daar de stand nul, de rust en de feitelijke opsomming. Hij heeft iemand vermoord en vertelt dat met weinig emotie. Vervolgens komt die emotie langzaam opzetten, het is een razernij die niet te stoppen lijkt, een proces, het bereikt een hoogtepunt, weerstand tegen alles en iedereen tot blijkt dat dit geen zin heeft en vervolgens de berusting. Het zijn de verschillende fases van een rouwproces, zo mooi verwerkt in slechts een paar minuten. Dat is het mooie van dit nummer. Die volgorde heb ik geprobeerd in mijn verhaal te verwerken, de verschillende fases waardoor mijn hoofdpersoon gaat. Het is een verhaal geworden van contrasten, het is geen liefdesverhaal, maar bevat wel romantiek, het is geen horrorverhaal, maar het bevat wel gruwelijke bodyhorror-fragmenten. Een verhaal van uitersten, van diverse emoties, net als Bohemian Rhapsody.

Mijn verhaal Sympathy for the devil is een ode aan de rock legendes, een hommage aan mijn schoonmoeder, een opstandig verhaal van mijn hand tegen de machteloosheid van de dood, het ongrijpbare van het geloof. Het is een verhaal dat je mooi vindt of waar je van gruwelt, een tussenweg is er bijna niet. Ik vind het tot nu toe een van mijn beste, korte verhalen door de verschillende lagen die ik erin heb proberen te verwerken, de tegenstrijdigheden: de liefde voor het geloof en het verzet ertegen, leven versus dood, liefde versus haat, wit versus zwart, man versus vrouw.

Als je het verhaal gelezen hebt ben ik benieuwd of jij bovenstaande ook hebt opgemerkt, of dat het verhaal voor jou een andere betekenis had.