Ik heb vannacht naar de speech van Harris en Biden gekeken en tranen rolden over mijn wangen bij de speech van Kamala Harris. Ze raakte me diep in het hart, wat een prachtige vrouw. Ik denk dat ze een voorbeeld is voor veel vrouwen over de hele wereld, niet alleen voor Amerikaanse vrouwen en meisjes, tenminste zo voelt het.

Na het horen van de speech realiseerde ik me hoe hard we dit nodig hadden: hoop. Na alle ellende die 2020 over ons uitstortte, glooide er gisteren dan eindelijk hoop aan de horizon. Liefde zal overwinnen. We gaan samen aan de slag, zetten de schouders eronder om klimaatsverandering te bestrijden, we gaan deze pandemie bestrijden en er is eindelijk weer respect, warmte en genegenheid voor elkaar, er is weer een samen mogelijk.

Ik wil niet zeggen dat Biden voor Europa de oplossing is, al zal hij zeker het verschil maken met zijn voorganger. We leunen al te lang op deze grootmacht en moeten nu eindelijk eens op eigen benen gaan staan. Maar toen ik gisteren naar Biden keek, hoe hij daar stond voor zijn volk, als een rots in de branding, omringd door zijn gezin, wat hij heeft meegemaakt (wij hebben ook een kindje verloren en misschien is dat wat me zo raakt in deze man) en hoe hij de hoop nooit heeft opgegeven, is blijven vechten, ondanks alle tegenslagen die op zijn pad zijn gekomen… dan heb je het in je om een verandering te bewerkstelligen die de wereld zo hard nodig heeft.

Wij hadden dit zo nodig. Ik had dit zo nodig. Het was al te lang donker en te kil. Dat brengt me op het volgende: ik mis in Nederland een running mate. Een vrouw naast Rutte die een beetje warmte, compassie brengt. Ik mis een vrouwelijke leider in Nederland. Ik wil niet zeggen dat Rutte het niet goed doet, zeker, gezien de crisis waarin we ons momenteel bevinden vind ik dat hij een baken van rust is, de leider die ons zo goed en zo kwaad als hij kan, ja met fouten, maar dat maakt hem alleen maar menselijk, door deze crisis probeert te leiden. Maar ik mis een Harris, iemand die daar staat voor mij als moeder die ook een betere toekomst wil voor haar kinderen, een leefbare planeet, die net als ik als werkende vrouw jongleert om een huishouden te runnen, succesvol te zijn in haar baan en zichzelf niet probeert te verliezen, een voorbeeld voor alle vrouwen in Nederland en daarbuiten. Misschien dat we daarom ons zo hechtten aan Irma, zij was die vrouw die er was als Rutte het volk toesprak en die de boel wat luchtigere maakte.

2020 wordt het jaar van de verandering genoemd en ik denk dat het tijd is voor verandering in hoe wij landen leiden. Waarom maar een leider? Waarom bijna altijd een man? Waarom niet een man en een vrouw samen? Ik wil mijn dochters meegeven dat ze alles kunnen worden, dat ze gelijke kansen hebben net als hun broer, maar ik vraag me af of dat nu wel zo is. Ik wil streven naar een wereld waarin dat wel kan, waarin je als vrouw alles kunt worden. En dan kun je dat nog verder doortrekken zodat ieder ras, ieder geloof, geaardheid is vertegenwoordigd in de leider en zijn running mate, want dat is wat Biden en Harris zo’n krachtig duo maakt: ze vertegenwoordigen zoveel lagen van de bevolking. Dat wil ik ook voor Nederland.

In maart mogen wij naar de stembus. Ik hoop echt dat wij ook gaan kiezen voor hoop, voor liefde, voor saamhorigheid. Ik ben klaar met polarisatie, met jij tegen ik, met geschreeuw om je mening te verkondigen. Laten we luisteren naar elkaar, laten we kijken hoe we deze wereld samen mooier, schoner, gezonder en beter kunnen maken. Laten we weer samen zijn, zij aan zij, en elkaar respecteren, ondersteunen en voortstuwen. Laten wij ook voor de liefde gaan.