Afgelopen vrijdag keek ik naar een live uitzending van mijn favoriete band Seon Linn (Iers) die hun nieuwe single presenteerden. Ze vertelden hoe fijn het was samen te werken met de producer van de studio die de recordings deed, omdat hij hen altijd pushte om net iets verder te gaan waardoor de prestatie van goed naar exceptioneel ging. Dat was een binnenkomer en ik begon erover te brainstormen.

Als ik namelijk denk aan schrijven, dan herken ik dit en iedere andere artiest zal er misschien ook iets van waarheid in vinden. Naast een muse hebben we iemand nodig die ons een wortel voor houdt en net dat stapje extra laat zetten om het beste eruit te persen. Of het nu een schrijfcoach is of een redacteur, een vriendin of misschien zelfs je partner.

Vorige maand hadden we in onze schrijversgroep Apex een meeting met Michael J Sullivan. Zijn vrouw zat er ook bij en wist een heleboel vragen te beantwoorden, omdat ze een expert is in de boekenindustrie en als zijn agent werkt. Ze wist alles over contracten, de trends en wat werkte en niet werkte in de boekenindustrie. Ze adviseerde ons welke wegen we moeten vermijden en waar de kansen liggen, dat er in selfpublishing steeds meer kansen komen voor hybride auteurs en dat we op moesten passen met het weggeven van alle rechten. Luisterend naar haar besefte ik hoe belangrijk zij is geweest en nog steeds is voor zijn succes, naast natuurlijk het prachtige werk van Michael zelf, want je kunt nog zo goed managen, als je geen goed produkt hebt wordt het niets.

Ik hoor het meer, partners die schrijvers bijstaan en het zakelijke gedeelte overnemen, gebieden waarin wij schrijvers meestal helemaal niet zo goed in zijn, of het nu promotie, contractonderhandelingen of acquisitie follow up zijn. Er zijn zelfs partners die de eerste proeflezers zijn en de verhalen mee redigeren voordat er iemand anders naar kijkt. Hoe machtig mooi is het dat iemand zoiets belangenloos wil doen? Ik denk dan aan het liedje The wind beneath my wings van Bette Midler.
Zo belangrijk zijn, maar altijd in de schaduw staan.
De schrijver krijgt de complimenten, maar zoveel meer mensen verdienen het compliment eigenlijk.

Toen ik klein was kwam er een moment dat mijn vader mij losliet bij het fietsen zonder zijwieltjes voordat ik zelf door had dat ik al zonder kon fietsen. Het laatste zetje en los… pas na een paar meter had je door dat je vader gestopt was. Alsof je zo de wijde wereld in werd geduwd. Jij kunt het, ik geloof in jou.
Ik heb een goede vriendin. Als ik haar bel dat ik er niet meer uitkom, maakt ze direct tijd voor me en kijkt met mij mee, analyseert en geeft advies. Dat is goud. Maar ze zet me altijd aan het werk, laat mij zelf de oplossing vinden en daagt me uit het verhaal nog beter te maken, die boodschap of rode draad in mijn verhaal te verwerken, want naast een leuk verhaal moet de lezer ook iets meekrijgen.
Ook een redacteur is een aanjager. Zonder hen geen krachtig verhaal, mist het boek net dat stapje extra. Zij harken die extra ster binnen of de boekbuzz.
Ik kan nog uren doorgaan over alle belangrijke mensen in mijn leven die de wind onder mijn vleugels zijn/waren, mijn hele leven lang, of voor een korte vlucht. Deze blog is een ode aan jou, jij weet wie je bent en ik wil je hierbij vertellen dat ik je ontzettend dankbaar ben. Ik kan alleen maar hopen dat ik de wind was/ben voor anderen, maar zeker voor mijn kinderen. Naast nemen moet je ook kunnen geven.

Ik ben erg ambitieus en ik wil het beste voor mijn verhalen, neem geen genoegen met minder. Maar het gevoel dat iemand je kan geven als je gepusht wordt, de haren uit je hoofd trekt door die ene opmerking of dat ene zinnetje, totdat je de oplossing vindt… opmerkelijk hoe je die toch altijd weet te vinden. Wij kunnen altijd iets meer dan we denken te kunnen. En dan kun je alleen maar dankbaar zijn dat diegene de moed had je dat duwtje in de rug te geven en dan los te laten.

In deze tijd is alles gemakkelijk te krijgen. Ik zie het bij mijn kinderen, bij mijzelf. Hard werken is niet nodig en als dat wel moet, dan is er veel weerstand. Ik zie het ook op het werk: jonge mensen die van recht school komen, een jaartje binnen het bedrijf werken en verwachten dat ze dan al recht hebben op promotie. Soms lijkt het of we vergeten zijn hoe we moeten knokken, willen we alleen maar verdedigen wat we allang hebben veroverd en eisen alleen maar op zonder er hard voor te werken. Met schrijven is het niet anders, het is hard werken. Het is negatieve recensies incasseren, anderen laten passeren, het is maanden zwoegen op dat ene stukje in het manuscript om dat goed te krijgen, het is weer een opleiding volgen, want kennis leidt naar succes. Het is die paar uur meer werken om die opleiding te kunnen bekostigen. Het is gewoon hard werken.
Maar als er dan een overwinning komt… dat gevoel is nauwelijks te beschrijven. Zo’n overwinning dat bloed, zweet en tranen heeft gekost om het te verwezenlijken is euforie. Juist de hobbels, de gevechten, de net niet maar dan toch, de vreugde van eindelijk die top bereiken, die momenten blijven me bij en ik kan nog jaren teren op dat gevoel.

Dus zoek die uitdaging op, ga het gevecht aan. Wil je meer salaris? Wacht niet tot de volgende ronde, maar grijp je kans. Voel die hand tegen je rug die je het laatste zetje geeft om je te laten fietsen. Die hand die zegt: ik geloof in jou. Wees trots op wat je doet en wie je bent en zorg dat je net als die ene collega ook gewaardeerd wordt.
Wil je die plek bij die uitgever? Stuur je manuscript op en leg je ziel en zaligheid in de query letter, de synopsis en je boek. Ik daag je uit net dat stapje extra te zetten, nog een keer alles na te kijken.
Vecht voor wat voor jou belangrijk is. Zoek iemand die je uitdaagt en je de grenzen op laat zoeken, die het vertikt dat je bij de pakken neer gaat zitten als het even tegenzit, maar je een schop onder je kont geeft en je door laat gaan.

Dank aan iedereen die mij laat vliegen, steeds hoger en mij laat zweven op hun wind. En dank voor de hand op mijn rug, het zetje extra. Jullie zijn goud.

The wind beneath my wings – Bette Midler
https://www.youtube.com/watch?v=jorJh8DTMVM

It must have been cold there in my shadow
To never have sunlight on your face
You were content to let me shine, that’s your way
You always walked a step behind

So I was the one with all the glory
While you were the one with all the strength
A beautiful face without a name for so long
A beautiful smile to hide the pain

Did you ever know that you’re my hero
And everything I would like to be?
I can fly higher than an eagle
For you are the wind beneath my wingsIt might have appeared to go unnoticed
But I’ve got it all here in my heart
I want you to know I know the truth, of course I know it
I would be nothing without you

Did you ever know that you’re my hero?
You’re everything I wish I could be
I could fly higher than an eagle
For you are the wind beneath my wings

Did I ever tell you you’re my hero?
You’re everything, everything I wish I could be
Oh, and I, I could fly higher than an eagle
For you are the wind beneath my wings
‘Cause you are the wind beneath my wings

Oh, the wind beneath my wings
You, you, you, you are the wind beneath my wings
Fly, fly, fly away, you let me fly so high
Oh, you, you, you, the wind beneath my wings
Oh, you, you, you, the wind beneath my wings

Fly, fly, fly high against the sky
So high I almost touch the sky
Thank you, thank you
Thank God for you, the wind beneath my wings