Wat is dat toch met schrijvers? Die onzekerheid dat wat we geschreven hebben niet goed genoeg is? Eens in de zoveel tijd komt er een golf van onzekerheid over mij heen die mij laat twijfelen om met schrijven door te gaan. Het geschreven hoofdstuk of verhaal dat vorige week nog prima leek, is opeens veranderd in de grootste bagger van de bovenste plank.
Hoe kan dat? Is het eindelijk het inzicht van de waarheid? Dat ik mijn tijd maar beter anders kan gaan besteden? Of is het dat kritische monster dat uit de spelonken van mijn brein komt gekropen om eens in de zoveel tijd mijn zelfvertrouwen te grazen te nemen?

Ik weet het niet en vraag me af of iedere schrijver dit wel eens ervaart. En zo ja, waarom dan? Andere kunstenaars kijken vol trots naar hun werk als het voltooid is. Ik ben ook op een andere manier creatief en als ik dan iets af heb, kijk ik nooit naar mijn werk met een ‘mmm, ik weet het niet’ blik, maar eerder ‘yes, nog mooier dan ik had verwacht’.
Is schrijven zoveel anders dan de andere kunstvormen die we kennen? Komen verhalen, personages uit een ander gedeelte van onze ziel, een veel kwetsbaarder gedeelte, waardoor de verhalen zo’n emotionele lading krijgen? En zijn we daarom geneigd de lat hoger te leggen dan bij al het andere wat we creëren?

‘s Avonds op een terras met een creatieve vriendin vraag ik haar mening.
‘Ik maak iets en als ik tevreden ben dan is het af,’ zegt ze.
Het klinkt zo simpel, maar er zit zoveel in die ene zin. Het woord tevreden bijvoorbeeld. Ik ben dat nooit met mijn verhalen, zelfs niet als anderen dat wel zijn.
‘Misschien is wat je schrijft niet goed genoeg.’
BAM! Die komt binnen. Het is krachtvoer dat het monster nodig heeft om nog groter te worden.

Een onrustige nacht volgt. Regelmatig schrik ik wakker van zijn gebrul, zijn overwinning, die als een donder na de bliksem door de nacht rolt.
’s Ochtends staar ik over mijn mok met dampende dark roast-aroma en probeer het monster terug te dringen naar zijn schuilplaats. Het lukt me niet, hij is te groot geworden.
Ik krom mijn schouders en maak mij klein. Ik ken die lichaamstaal, het is de beschrijving die ik wel eens gebruik om de angst van mijn slachtoffers neer te pennen. Slachtoffer. Ik duw mijzelf in een slachtofferrol en dat is wat het monster wil. Het wil winnen. Ik snuif.
‘Mam?’
‘Mmm, ja schatje?’
Ik recht mijn rug, trek mijn schouders naar achteren en duw mijn kin omhoog. Dat voelt beter. Ik geef mij niet gewonnen, niet zomaar. Ik ga op zoek naar dat mes, dat geweer, die plasmablaster, explosieven, kettingzaag of wat dan ook dat ik kan vinden. Ik ga de strijd aan met dat monster en geloof me, ik ga winnen.
Ik wil voor eens en voor altijd met dat gedrocht afrekenen.

‘Wat eten we vandaag, mam?’
‘We gaan barbecueën.’
‘Lekker. Heb je ook kipspiezen?’
‘Ja. En monsterpoten.’